Әңгіме: Ілияс Жансүгіров | Шәркей

Шәутеннің аяғында шәутиген ғана шәркейі бар еді. Ағытып жатқанда қозысы Шәутеннің аяғын басып, шәркейінің ұлтанын түсіріп, жыртып-жыртып кетті. Шәутен шәркейіне жылап жіберді.

Апасы:

— Қой, балам, жылама! Осы қозының өзінің жүнін шәркей ғып берем, онда қайтер екен, — деді.

Ақ қозы үлкен марқа болды. Кішкене күндегі әдемі ақ бұйра жүндері ұзыннан-ұзын болып кетті. Шәутен де өсті. Жамаулы жаман шәркейі кішкенеден-кішкене болып, аяғына симай қалды.

Шәутен:

— Апа, шәркейім аяғыма симай қалды, — деді. Апасы:

— Ендеше ақмарқаңды қырықтырып әкеле ғой, балам, — деді. Шәутен Сансызбайға марқасын қырықтырды.

Шәутен апасына:

— Апа, марқаны қырықтырдым, жүнін әкелдім, енді шәркейім болды ма? — деді.

Апасы:

— Жоқ, балам, жүнді сабайын, — деді.

Апасы тұлақ жайды. Ауылдың қатын-қалашын жинап, жүнді сабады.

Шәутен апасына:

— Апа! Шәркейім енді болды ма? — деді. Апасы:

— Жоқ, балам, шиге тартамын, — деді.

Қатындар жүнді шиге шабақтады, аппақ майдасын бетіне тартты.

Шәутен апасына:

— Aпa, шәркейім енді болды ма? — деді. Апасы:

— Жоқ, балам, су құйып, сүйретеміз, — деді.

Су сеуіп, шиге орады, екі кісі тартып, өзгесі тепті. Шәутен апасына:

— Aпa, енді шәркейім болды ма? — деді. Апасы:

— Жоқ, балам, білектейміз, — деді

Апалары білектеді. Бір жазып, бір бүктеп, көп-көп білектеді. Шәутен апасына:

— Aпa! Шәркейім енді болды ма? — деді. Апасы:

— Жоқ, балам, шәркейді енді қарпимыз, — деді. Апалары киізді тікті, қайта-қайта қарпи берді. Шәутен апасына:

— Aпa, енді шәркейім болды ма? — деді. Апасы:

— Жоқ, балам, кепсін, — деді.

Апасы киізді таза жерге жайып тастады. Шәутен апасына:

— Aпa, шәркейім енді болды ма? — деді. Апасы:

— Жоқ, балам, енді пісіреміз, — деді. Қайтадан қайта-қайта білектеді. Шәутен апасына:

— Aпa, шәркейім енді болды ма? — деді. Апасы:

— Жоқ, балам, тағы да кепсін, — деді. Апасы киізді тағы далаға жайып қойды.

Шәутен апасына:

— Aпa, шәркейім енді болды ма? — деді. Апасы:

— Жоқ, балам, пішемін, — деді.

Апасы қайшымен екі шәркей пішіп алды. Шәркейлердің желкесі қыжырайып, басы ақмарқаның кішкене күніндегі сықылдана қалды. Шәутен жымың етті. Шәутен апасына:

— Шәркейім енді бітті ме? — деді. Апасы:

— Жоқ, балам, жүн шүйкелеймін, — деді. Апасы шуда шүйкеледі. Шәутен апасына:

— Aпa, шәркейім енді бітті ме? — деді. Апасы:

— Жоқ, балам, жіп иіремін, — деді. Апасы жіп иіреді.

Шәутен апасына:

— Aпa, шәркейім енді болды ма? — деді. Апасы:

— Жоқ, балам, сыримын, — деді.

Апасы жіпті инеге сабақтап алып, көп-көп тігіп, сырыды. Шәутен апасына:

— Aпa, шәркейім енді болды ма? —деді. Апасы:

— Жоқ, балам, ұлтарамын, — деді. Апасы ұлтан салып ұлтарды. Шәутен апасына:

— Aпa, шәркейім енді болды ма? — деді. Апасы:

— Иә, балам … болды. Кел, аяғыңа ки, — деді.

Шәутен киіп алды. Аяғына шап-шақ қана, әдемі, ақ шұбар шәркей болыпты. Шәутен қуанды. Апасын құшақтап, бетінен сүйді. Шәутен марқасына келіп:

— Міне, бәлем! Менің шәркейім, — деді. Марқасы:

— Ім-ім-ім-ім… — деді.

(1929 жыл. Латын әрпінен түсірілген).