Бір кездері елді дүрліктірген адам жегіш Николай Жұмағалиев бүгінде түрмеде емес. Ол Алматы облысы Ақтас ауылындағы психиатриялық ауруханада ем алуда. Бұл деректі журналист Асмира Ермекқызы Instagram парақшасында бөлісті. Ол осы мекемеде 14 жыл бойы маньяктармен жұмыс істеген психолог Ақмарал Шегентайқызымен сұхбаттасқанын еске салды, деп хабарлайды kznews.kz.
Қанды тарих: Жұмағалиев қылмыстары
Николай Жұмағалиев өзінің алғашқы қылмысын 1978 жылы жасаған. Жұмыстан үйіне қайтып келе жатқан жас келіншектің соңынан аңдып барып, оны аяусыз өлтірген. Ресми деректерге сәйкес, ол құрбанын өлтіріп қана қоймай, қанын ішкен. Мәйітпен жыныстық қатынасқа түсіп, дене бөлшектерін үйіне алып кетіп, одан тамақ әзірлегені туралы да материалдарда жазылған.
Ресми статистикада оның 57 қызды өлтіргені көрсетілсе де, мамандар шын мәнінде құрбандар саны бұдан әлдеқайда көп болуы мүмкін екенін жоққа шығармайды.
Сотталмаған маньяк: жүйке ауруының салдары
Психологтар мен психиатр мамандардың айтуынша, мұндай адамдар Қазақстан заңнамасы бойынша қылмыстық жазаға тартылмайды – оларды мәжбүрлі түрде республикалық психиатриялық ауруханаға жатқызады. Себебі олардың әрекеті психикалық ауытқу негізінде жасалған деп танылады.
"Ауруханада Жұмағалиев – ең тәртіпті ем алушылардың бірі. Психоэмоционалды жағдайы бірқалыпты, көп сөйлей бермейді", – дейді мекеме қызметкерлері.
Мамандар шизофренияның ең қауіпті тұсы – мұндай адамдар өте қалыпты адам секілді көрінуі мүмкін екенін айтады. Жұмағалиев те тергеу кезінде сұрақтарға нақты, қисынды жауап беріп, бірден психикалық науқас ретінде анықталмаған.
"Мен әлемді зұлымдықтан тазартамын"
Жұмағалиев қыздарға шабуыл жасағанын өз идеологиясымен ақтаған. Шизофренияның кей түрінде "мен қоғамды тазартып жүрмін" деген жалған миссиялық ой пайда болады. Ресейлік психиатрлар жүргізген сараптама оның шизофрениямен ауыратынын нақтылаған.
Ол өз қылмыстарын ресми түрде мойындамаған. "Маған тағылған айыптар жалған, құжаттар дұрыс емес" деп есептейді.
Жабық күнделік пен қауесет
Қазіргі таңда 73 жастағы Жұмағалиев Ақтас ауылындағы психиатриялық ауруханада күнделік жазумен айналысады. Бірақ оның не жазатыны белгісіз – күнделікті ешкім оқымаған. Аурухана ішінде "бостандыққа шықса, кітабын шығарғысы келеді" деген сыбыс та бар.
Үлкен сұрақ: қоғам мұндай адамдардан қалай қорғануы керек?
Аса қауіпті, психикалық ауытқуы бар қылмыскерлерді тек оқшаулап қою жеткілікті ме? Әлде заңнама мұндай жағдайларға бейімделіп, қайта қаралуы тиіс пе?
Бұл сұраққа нақты жауап берудің өзі күрделі. Бірақ бір нәрсе анық – мұндай оқиғалар қоғамда кең талқыланып, құқықтық және адамгершілік тұрғыдан назардан тыс қалмауы тиіс.
