Әңгіме: Сүлеймен Баязитов | Немереме
Нұртілеуім,
Сен туғанда шаттықтан бір түледім.
Уілдеген үніңнен айналайын,
Келіп тұрды сол сәтте күлші дегім.
Жөргегіңде жатырсың тырбаң қағып,
Қас-қағымда мына өмір өтер ағып.
Бала бүркіт секілді көкті аңсаған
Талап қылып ұшарсың қанаттанып.
Мына байтақ бабадан алған енші
Тылсымына құлақ түр, тебіренші.
Сенің алтын бесігің – Отаның бұл,
Бастауынан қанып іш, гүлін терші.
Балғыным, бұл – бабалар аманаты,
Туған жерің ұмытпа, жер жәннатың.
Ұланы бол сен оның сенім артар,
Бол еліңнің қатарлы азаматы.
Сүлеймен Баязитов
