Әңгіме: Сүлеймен Баязитов | Жасыл Ел

Дегенінде ағама мен сенбеп ем.

Ерте тұрып, шайын ішіп, күрек ап,

Шыққанында мен соңынан ерген ем.

Бір көшені кесіп өтіп көлденең,

Көк жиекке ұштасқандай көлбеген.

Көп ұзамай шықтық ауыл шетіне,

Осында екен кәрі мен жас ел деген.

Кеткен екен іске әбден беріліп,

Жалқауланып тұрған жан жоқ керіліп.

Көшеттерді егіп жүрген жұртпенен,

Балаларда мен сияқты елігіп.

Шелек-шелек су әкеліп құяды,

Жұмысшылар, ел ағасы зиялы.

“Жасыл елдің” келешегін сөз етіп,

— Қара шаңды асау желді тияды.

Әрі пана, әрі ауаны тазалап…

Жасыл елдің келешегі ғажап ақ.

«Жасыл елге» қалай үлес қосам деп,

Тұрған ойдан күн ұзаққа мазалап.

Бірақ сәтте ойда жоқта арылдым,

-Сенде мұнда екенсің ғой жарығым.

Шелекке мына ие болда су тасы — деген,

Жанды айтқызбай ақ таныдым.

Әпке, әпке-деп, шелекті алдым қолынан.

Су тасыған еріп жұрттың соңынан,

Көшеттерді жұртпен бірге суардым,

«Жасыл елдің» мүшесімін мен енді.

Сөйтіп айым туды бірден оңынан,

«Жасыл елдің»

Игілігін көреді елім соңынан.

Сүлеймен Баязитов