Қазақша өлең: Ақтан Керейұлы (Қаражан қызға)

Отырған қарсы алдымда әдемі қыз,
Мөрлеген ақ қағаздай мәнеріңіз.
Қиғаш қас, оймақ ауыз, нәркес көзді –
Жалғанда жайнап тұрған әдемі жүз.
Сөз болса, қалқам, сізге бізден бұйым,
Бұйымың біздей жанға болмас қиын.
Өзіндей пұл білерлік болмаса ару,
Жаманның керегі жоқ жалғыз тиын.
Көңілге медеу тұттық елде көріп,
Зауық еттік ойын-күлкі пелде көріп.
Жүргенде қыдырысып ойнап-күліп,
Жылқыдай кеттің, досым, желдеп өріп.
Сұңқылдап бір жар едің ұшқан қаздай,
Сол күнде лап көтерген айттық назды-ай.
Бел байлап ашықтыққа жүрген едік
Айдында көл шайқаған дауылпаздай.
Барасың күнім қапы көл шайқаған,
Баянсыз жалған, сені кім байқаған?!
Дүние сіз кеткенде болар сағым
Көп жүріс ақбөкендей жер сойқаған.
Жамандық жақсы болмас көнгенменен,
Жақсыға мұрадың ғасыл ергенменен.
Қаражан, көңілдесім, құрметтесім,
Бейшара болдың бірдей өлгенменен.
Үдеріп елім көшті Барқын құмға.
Қаражан, қайда кеттің, халкың мұнда?
Сен кеттің бір жат елге бауыр басып,
Мен қалдым баулы құстай талпындым да.
Кетіпті бөліп жігін күзгі Табын*,
Өксіген айрыларда құлан қағын.
Барасың қолдан кетіп, кұрметтесім,
Қош, аман, енді сау тұр, боз каңбағым!

* Табын – ру, ел аты.