Өлең: Дәуітәлі Стамбекұлы (Үндестік)

Өзен,
Ағаш,
Құм,
Шөбің тілдесіп бір,
Жапсырында жартастың гүл де өсіп тұр.
Қиылыспай тұрғанның өзінде де
Айналаның барлығы үндесіп тұр.

Нені біздер қыранға теңгереміз,
Жыланыңды бәрінен кем көреміз.
Шаққанынан біз соның өле жаздап,
Дәрі жасап уымен емделеміз.

Иә, иә араның өмірі – бал,
Жыланның да аспанға көңілі – зар.
Дән сүйреткен кішкентай құмырсқаның
Табиғатта пілдей бір орыны бар.

Ал қасқырдың қойларды жағалауы –
Тәттілігін етінің бағалауы.
Өзі солай жасаған жаратылыс:
Қой болмаса,
Қасқыр да жоғалады.

Қыр да ауыл,
Малшылар,
Ойда да ауыл,
Қасқыр қуып,
Қой қорыған қайда бауыр!
Сен де соны сезіп қой:
Өмірге емес,
Қасқырларың өмірлік қойға зәру.

Білеміз біз,
Бар шығар білместік те,
Араласып бәрімен бірге өстік те,
Сездік бәрін – барлығы адам үшін,
Дәл өзі бір сыйып тұр үндестікке.