Өлең: Әбіш Кекілбайұлы (Тағдырдан қайта-қайта жесем таяқ)

Тағдырдан қайта-қайта жесем таяқ,
Көремін талайымнан некен-саяқ.
Оңаша оқшау кетіп ой толғаймын,
Құлаққа кірмесін деп бөтен хаят.
Көптің аузы қияңқы, пейілі оғаш,
Жолап кетсең былғайтын күйелі ағаш,
Саяқ кетсем, сайтандар сайраңдаған
Үйірімен үркітер-үйіңе қаш.
Үйге безсем, көңіл ит көше кезіп,
Тереді неше секем, неше сезік.
Үміттің үлбіреген нәзік гүлін
Күдіктің көн табаны кетеді езіп.
Көп жүрген жердің бәрі абыр-сабыр,
Жоламас айқай-шуға иман-сабыр,
Жолығар әулие де киесіне,
Жер жұтса, елден безсе, тапса қабір.
Содан ба екен, жаралған жаратқан хақ
Жұп жуытпай, жап-жалғыз, о бастан тақ.
Көппен жүрсең — көлгірлік көлі жұтар,
Жақ болар жалғыздыққа болса ақиқат.
Шындық тақ, өтірік жұп, айла егіз
Айқұшақ аймаласқан фәнилік із.
Бақиға басың жалқы аттанасың,
Өзіне үқсас жаратқан озалда иеміз