Өлең: Қадыр Мырза Али (Не ұтып неден ұтылдым?) » ZHARAR

Айтып көрді жалынып,
Қорқытты да,
Қоймадым.
Асыққа бір салынып,
Армансыз-ақ ойнадым.
Досым маған тіл қатып,
Досым маған қарайды.
— Кетіпті ғой күн батып,
Жетеді осы,
Жәрәйді!
Үсен болса кемсеңдеп:
— Мен,— дейді,— үйге асықпан.
Түк қалмады, сенсеңдер,
Түк қалмады асықтан!—
Жарас болса булығып,
Жылағалы тұр ол да.
Кәдеге аспай қулығы,
Қағылғанның бірі ол да.
Бұл қызыққа мен таңмын,
Бір тамаша болыпты:
Төртеуі де қалтамның
Түрлі асыққа толыпты.
Олар мұны қалды ұғып,
Ырзамын бұл күйге мен.
Бірақ шаршап-шалдығып,
Әрең жеттім үйге мен.
Ішкеннен соң тамақты,
Қарамай-ақ есепке,
Оқымай-ақ сабақты,
Аунай кеттім төсекке.
Оқытушым ертесін
Төрт сабақтан сұрады.
«Көк жалқаусың, еркесің!»
Дегені есте тұр әлі.
Күн болды бір өзгеше,
Күн болды бір бүлінген.
Асық ұтып мен кеше,
Ұтылыппын білімнен!