Қайран қу тірлік-ай, бала-шағаның қамы үшін азып-тозған азаматтар-ай!

Сонау өткен заманда менің апам жаны қиналғанда — Құдайым-ау , қабырғам қайысты ғой- дейтін. Сонда мен «осы апамның қабырғасы қалай қайысады?- деп ойлайтынмын. Сол кез соғыстан кейінгі қиын жылдар екенін қайдан білейін.

Кеше мен де » қабырғасы қайысты-ау»- дедім емес пе ?.

Көргенім — кедейшілік.

Əбден сіңірі шыққан адамды көрдім. Сорайған бойы жалғыз сүйекке ілінген бір еркек көше бойында екі ауыр сөмкені төрт бүгіліп көтеріп барады. Сөмке толы темір-терсек сияқты.

Қабырғасы жоқ сияқты.

Бірде сөмкелерін жерге қойып денесін түзегенде байқадым қырық-елудегі азамат. Ап-арық демесең өңі дұрыс. Мойнына сəнді галстук тағып алыпты. Баяғы жақсы өмірінің сарқыншағы сияқты. Иттірестен жеңілген интеллигент.

Қайран қу тірлік-ай, бала-шағаның қамы үшін азып-тозған азаматтар-ай!- дедім.

Кезінде жігіттің төресі болған-ау — дедім.

Айгүл Асылбекова-Нөкербаева

Фейсбуктегі парақшасынан

Көрілген: 15    Пікірлер: 0