«Үмітің болмаса, өмір сүрудің қандай қажеті бар?»: ДЦП-ға шалдыққан оралдық жігіт Арман арман-үміті жайында — Қазақстан жаңалықтары

0

21 жастағы ДЦП (Балалардың церебералды параличі) дертіне шалдыққан Арман Борисов Инстаграмда өзінің блогын жүргізеді. Оралдық университеттердің бірінде 2-курсты тәмамдаған бозбаланың айтуынша, техниканы жаны сүйеді, кез-келген құрдасы сияқты ойын ойнағанды жақсы көреді. Болашақта Арман техника сатумен айналысатын дүкен ашқысы келеді. Ал ең басты арманы — барлық мағынада тәуелсіз болу. Себебі дәл қазір жүріп-тұруы, оқу-жазуы, сөйлеуі қиындық тудырады.

Арманның айтуынша, оған бұл диагнозы тоғыз айлық кезінде қойылыпты. Содан кейін ем шаралары басталған. Алты жасында алғаш рет жүре бастаған. 

Арман өзі сияқты жандарға қол ұшын беру керектігін айтады.

«Қоғамда адамдар маған көп көңіл бөледі. Әрине, мен оларды түсінемін, себебі мен сияқтыларды күнде көз көре бермейді», — дейді ол.

Арманға мемлекет тарапынан 65 000 теңге көлемінде жәрдемақы төленеді, жалға пәтер де берілген. 

«Өзім мен басқа адамдар арасында ешқандай айырмашылық жоқ. Біз бәріміз бірдейміз. Тек адамның физикалық дамуында ерекшеліктер болады, әркімнің өзінің өзгешелігі болады ғой», — дейді ол. 

Ол өміріндегі ең қиын уақытты мектеп бітірген соң бастан кешіргенін айтады. Себебі қайда барарын, қайда оқуға түсетінін білмеген.

«Мектеп кезінде балалар мені мазақтайтын, тіпті төбелеске дейін жететін кездер болған. Қатты қынжылатынмын. Арада 5-6 жыл өткен соң ересек адамдардың біртүрлі көзқарастарына тап болдым. Бұл реніш тудырды деп айту аздық етер, не сезінгенімді айтып түсіндіру қиын. Елестетіңізші, киноға билет алмақшы болып, кассаға жақындағанда, сатушы қолын сермеп, «Ары барыңыз» деп менен теріс айналды», — деп еске алады Арман.

Ол үмітінің үзілмейтінін айтады. 

«Үмітің болмаса, өмір сүрудің қандай қажеті бар? Туыстарым, жақындарымсыз өліп қалар едім. Маған тек туыстарым ғана емес, достарым да көмектеседі. Оларға үлкен рахмет! Одан бөлек, Софияға блог жүргізуге көмектесіп жүргеніне рахмет айтқым келеді», — дейді ол.

Дәрігерлер оның денсаулығына қатысты жүре алмайды, отыра алмайды, тіпті сөйлей алмайды деп бірден үкім шығарған. Бірақ оның ата-анасы ешқашан бұл мәселеге қол сілтеген емес.

«Өмірімнің алғашқы алты жылы саяхаттаумен, әртүрлі клиникаларға барып, дәстүрлі емес медицина өкілдеріне қаралумен өтті. Мен Оралда, Астана, Алматыда емделдім. Бірақ уақыттың басым бөлігі Санкт-Петербург пен Ершовта өтті. Дәл сол жерде сынықшы, массажистерге барып, отыруды, жүруді үйрендім. Тек қана қолымды бақылауды және сөйлеуді үйрене алмадым», — дейді ол.

Арман үшін ДЦП дұрыс сөйлеп, ойын жеткізе алмайтындығымен қиынға тиіп отыр.

«Таныс емес адаммен өзім сөйлесіп кете алмаймын. Себебі менің сөзімді ешкім түсінбейді. «Мен сені түсініп тұрған жоқпын» деген сөздер маған ауыр тиеді. Кейде сені басқалары қиындықсыз түсінгенін қалайсың. Одан бөлек, менің мимикам нашар. Мен бетімнің мимикасын қадағалай алмаймын. Менің түрім ашуланып тұрғандай болып көрінуі мүмкін, алайда олай емес. Мені адамдарды қорқытып тұр деп ойлауы мүмкін, шын айтамын, ондай тіпті ойымда да жоқ. Сондай- ақ, жүрісім де жетіскен емес. Кейде асығам деп өз аяғыма өзім шалынып, құлап қаламын. Өздігімнен су іше аламын, киіну қысқы уақытта 30 минутты алады. Бұл мен үшін үлкен жүйеге құрылған қимыл-қозғалыстар», — дейді ол. 

Текст жазарда Арманға дефектолог маман София көмекке келеді екен.

«Өзімнің ойларымды жазбаға түсіріп, оған жіберемін. Ол бірден түсініп, қатемді түзеп береді.  Егер өзім жазатын болсам, бұл процесс өте ұзақ уақытты алатын еді», — дейді Арман.

Айтуынша, ол елдердің артынан сыбырласып күбірлескенін, көз алартқанын — бәрін көріп, сезеді. 

«Еуропа пен АҚШ-та мүгедектер — қажеттіліктері көп жандар, ал Қазақстанда мүмкіндігі шектеулі адамдар. Міне біздің менталитет. Дегенмен біздің елді жақсы көремін. Жыл сайын бәрі жақсы жаққа қарай өзгеріп келе жатқанын көріп жүрмін», — дейді ол.

Арман қажеттіліктері мол адамдарды тиісті деңгейде қабылдай алу үшін біздің халыққа өте көп уақыт керек екенін айтады.

stan.kz