Қазақша өлең: Тыныштықбек Әбдікәкімұлы (Аққала)
Боран бар-тын,… бораудан ол жалықты.
Аяз да жоқ, қылпыған зарлауық тіл.
Өрнегінен тылсымның шашу шашып,
бүгін қайта жарықтық қар жауып тұр.
Аяз да жоқ, қылпыған зарлауық тіл.
Өрнегінен тылсымның шашу шашып,
бүгін қайта жарықтық қар жауып тұр.
Айбөшім-ау, тәп-тәтті жүзімдей қыз!…
Екеуара аққала мүсіндейміз.
Мүсіндейміз… көрші үйдің жүгермегі
біз кеткен соң бұзарын түсінбейміз.
Дегенмен де, көңілге бұл күн — емші.
Бас мүсінші — үш жаста, дипломсыз.
«Таяқшамен дуалап» аққаласын,
сыбырлап жүр!
Бола ма сиқыр онсыз?!
Қошемет те жоқ емес қарқылдаған.
Балақайдың сыйы осы, бәлкім, маған:
аққаланың көзін-ай, — көгілдір мұз,
тынысындай перінің, жалтылдаған!
Танауы да — сүңгі-мұз — құлағы да.
Жүрегімен толғанар, сірә, бұ да?
Ең болмаса, бір күнге тұрсыншы аман,
қорғай көр, я, Құда!..
Е-ее-й…
Өте берер уақыт оқтай ағып.
Өкінішсіз бала кез жоқ баяғы…
Жан бітетін секілді аққалаға,
түрте қалса Қыдырдың көк таяғы.
Қасымдағы періштем пыс-пыс етіп:
— Ата, ол … тоңып қалмай ма?!.. — деп қояды.