Қазақша өлең: Тыныштықбек Әбдікәкімұлы (Аққала)

Айбөшім-ау, тәп-тәтті жүзімдей қыз!…
Екеуара аққала мүсіндейміз.
Мүсіндейміз… көрші үйдің жүгермегі
біз кеткен соң бұзарын түсінбейміз.

Дегенмен де, көңілге бұл күн — емші.
Бас мүсінші — үш жаста, дипломсыз.
«Таяқшамен дуалап» аққаласын,
сыбырлап жүр!
Бола ма сиқыр онсыз?!

Қошемет те жоқ емес қарқылдаған.
Балақайдың сыйы осы, бәлкім, маған:
аққаланың көзін-ай, — көгілдір мұз,
тынысындай перінің, жалтылдаған!

Танауы да — сүңгі-мұз — құлағы да.
Жүрегімен толғанар, сірә, бұ да?
Ең болмаса, бір күнге тұрсыншы аман,
қорғай көр, я, Құда!..

Е-ее-й…
Өте берер уақыт оқтай ағып.
Өкінішсіз бала кез жоқ баяғы…
Жан бітетін секілді аққалаға,
түрте қалса Қыдырдың көк таяғы.
Қасымдағы періштем пыс-пыс етіп:
— Ата, ол … тоңып қалмай ма?!.. — деп қояды.