Қазақша өлең: Несіпбек Айтұлы (Уа, Дариға)

О, сұлулық, сені іздеумен шөлдегі,
Қаңсып қалды жүрегімнің шөлмегі.
Тілді сорған таңдайымды қайтемін,
Тамшы судан — шөлдегеннің өлмегі.
Қаңғып өткен Мәжнүніндей Ләйлінің,
Ақ таяғын ат қып міндім қайғының.
Сен бір пері алып кеткен өзіңмен,
Сұм жалғанның азын-аулақ байлығын.
Сағыныштың құм күйдіріп табанын,
Сенделдім ғой, енді қайдан табамын?
Күн боп сүйген сенің ернің емес пе,
Өліп-өшіп көкжиектің тамағын?
Есік ашса кең аспанның күймесі,
Айдан анық маған орын тимесі.
Уа, дариға, жерге түспес жұлдыздар
Сенің алтын омырауыңның түймесі.
Қиял-құс қанатыңда көп ақын,
Бақыттарын іздеп кетті жанатын.
Үзілдірмей сыйласаңшы бір сәуле,
Кім бар саған мендей ғашық болатын?