Қазақша өлең: Махамбет Өтемісұлы (Соғыс)

Әскер жиып аттандық,
Бекетай еді тұрағым.
Айғайлап жауға тигенде
«Ағатай беріш!» ұраным.
Бекетай құмға ел қонып,
Байбақты Жүніс аттанды,
Қосылуға дем болып.
Құдайлады хан ұлы,
Іздеген жауы біз болып.
Жау қарасы көрінді,
Жиылған әскер бүлінді.
Исатай — басшы, мен — қосшы
Исатайдың сол күнде
Ақтабан аты астында,
Дулығасы басында.
Зығырданы қайнайды,
Астына мінген ақтабан
Ақ бөкендей ойнайды.
Қасына ерген көп әскер
Маңыраған қойдай шулайды.
Артымыздан келіп қол жетті
Аз жетпеді, мол жетті.
Жеткен жерін айтайын —
Бекетай құмның басында,
Ағаш үйдің қасында…
Түніменен түйіндік,
Таң атқанша тарандық.
Таң ағарып атқан соң
Төңірек жаққа қарандық.
Қарап тұрсақ, әр жерден
Жау бір өрттей қайнайды,
Қайнағанмен қоймайды —
Мылтығын қардай боратып,
Жетіп келді қамалға —
Қамалды бұзып аларға.
Әскердің алды бөгелді,
Қырдан ойға төгілді,
Орыс добын үш атты…
Доптың үні шыққанда,
Сонда батыр жөнелді.
Жөнелмей батыр неғылсын? —
Ерсары менен Қалдыбай —
Екі арыстан тең өлді…
Жетім-жесір көп қалды,
Хан әскері кенелді…
Қызғыштай болған есіл ер
Қайран да жұрттан не көрді?!