Қазақша өлең: Есенбай Дүйсенбайұлы (Жаз қабағы)

Мен саған бол демеймін басыбайлы,
Жүрсеңші азғантай күн қасыма еріп.
Халық әнінен.
…Әйелдің сұрамайды жасы жайлы,
Мен саған бол демеймін басыбайлы.
Жүрейін азғана күн қасыма ертіп,
Айтпайын әперем деп асыл Айды.
Қам жеме, қалқа бала, о жағынан,
Қаланың қашып шыққам «тозағынан» —
Бостандық дүниесінде қыдырсам деп,
Босанып бастағы ойлар бодауынан.
Қолқамда қазір менің қоздап ағын,
Бозаңын кешкім кеп тұр боз даланын,
Бозторғай жырын жұтып бозала таңда,
Боз белде бозінгеннің боздағанын.
Құба тал сая қылып сазға бағын,
Көрейік қырлар қалай маздағанын…
Көр болған тас қапшықта жата-жата
Көңілге бұл бақыт та аз ба, жаным!
Бастады бұлттар әнін, қаздар әнін,
Жайдарман жарқыратып жаз қабағын.
«Мен саған басыбайлы бол демеймін,
Жүрсеңші қасыма еріп азғана күн».
Жарқын жүз жан екенсің жаз қабағың,
Жаздың да дәурені бар азғана күн.
Қанаттан қар қылаулап қайтып кетер,
Қаңқылдап қақ төбеңнен қаздар әнін.
Сол тұста жылы жаққа баратырған
Құс болмай, дерсің, неге жаратылғам?
Мен дағы жазға ілесіп, қазға ілесіп,
Қайтармын қар қылаулап қанатымнан…