Өлең: Қалижан Бекқожин (Освенцим) » ZHARAR

Алдымда тұр көрініс жан шошырлық,
Ошағы бұл дозақтың жаңа сөнген.
Мұнда өртелген жас өмір, миллион тірлік…
Жандар рухын бұл жерге күлмен көмген.
Күнәсіз қандар иісі мұнда аңқыған,
Құпия ыңырсыған мұнда өліктер.
Адамдардың сүйегі шала жанған
Қимылдап соңғы шоқтан мейірім күтер.
Естіп тұрмын дауысты жалынышты,
Маған таныс — қай дауыс ыңырсыған?
Не көрінді көзіме?— жалын өшті…
Әлде жанып бітті ме менің ағам?..
Аспанды алған телегей бір нөсердей,
Германия үстіне біз түйілдік.
Ғарасатын мәңгілік сөндіргендей,
Сол дозақтың үстіне нөсер құйдық.
Сөнді Дозақ.
Орнында күл — көмір боп,
Миллиондаған белгісіз жатты адамдар.
Сол апатты түтінмен білер ме кек…
Өртелді қандай өмір, қандай жандар?
Міне тұр чехтың қызы…
Ол қаралы.
Бір уыс гүл қолында — Жары сол ма?
Көзден жасы жаңбырдай сорғалайды,
Сүйіктісі уыс Гүл… жаны сонда.
Міне поляк шалы тұр…Гүлді иіскеп
Әлде сол күл өртелген ұлы ма екен?
Уытын жауыздықтың тартып ішке
Кеудесін өзі жұтқан қан қысып тұр.
Көрсеткен кеше еліме бұл қысымды,
Тарылтқан төрт жыл менің тынысымды
Өртеген орманымды, отауымды,
Өлтірген осы менің туысымды,
Әлі тұр құлағымда өлім зары,
Түйрелген жас балалар, күйген кәрі,
Азалы лағынетті айтып саған.
Шақырған саған ажал соның бәрі