Өлең: Қалижан Бекқожин (Есілге) » ZHARAR

Көкше мұзды суық сұр
Құрсап қатқан Есілге,
Мұңмен қарап сұлу тұр,
Кім түсті екен есіне?
Сүйенгені — сары ағаш.
Солқылдайды суылдап,
Сүймек боран есуас
Құшағына сұлуды ап.
Боранды күн бұл жерде
Неге, сәулем, мұңайдың?
Боран соны білер ме,
Айтшы маған, не қайғың?
Қалдың ба осы арада
Жан жарыңнан айрылып?
Жүрсің неге далада,
Тұрсың неге қайғырып?
Аққан толқын секілді
Арманың бар, білемін,
Сол жігітті, сол күнді
Ойлап жанды жүрегің.
Ұқсап соққан дауылға
Арман кетер, ой қалар.
Ертең біздің ауылда
Таң-тамаша той болар.
Сонда, қалқам, өзің біл,
Жаздың сұлу кешінде
Мейлің шомыл, мейлің жүз
Екеулерің Есілге.
Соған дейін бұл жерде
Қайғырмашы, тұрмашы,
Мұң шақпа өзенге,
Шалқыта бір жырлашы!
Жүректегі жалынды
Шаттық әні көтерер,
Келеді деп жарыңды
Күлім қағып күте бер!