Өлең: Күләш Ахметова (Кіндік шеше)

Көбірек қыста дауылдар,
Азырақ жазда жауындар
Болатын сонау алыста
Үшарал дейтін ауыл бар.
Тарқатсын бүгін ақын шер.
Жететін тездеп шақырса ел —
Тұрады сонда көптен бір
Лиза дейтін акушер.
Білетін оны әр адам
Болса екен дейді ол аман.
Алыстан іздеп барады
Ақ борандарда бораған.
Бола ма бұдан бағалы іс,
Жайлаудан жазда ең алыс
Барады жүкті әйелдер,
Бермейді еш бір демалыс.
Қонғанда жерге жаңа шық,
Шығатын Күнмен таласып,
Ай, күні жеткен анаға
Жүгіреді екен жаны ашып.
Өзгеріп жүрек күйі — үні,
Соққанда өмір құйыны,
Жаны ашу деген адамға —
Сезімнің ең бір биігі.
«Дәулет пен байлық — қол кірі»
Деген ғой қазақ, ол да — ірі.
Жаны ашу деген жалғанда
Сезімнің ең бір мөлдірі.
Мейірімге толы қарашық
Ақ желеңімен жарасып,
Ауырғандарға Лиза
Жүгіреді екен жаны ашып.
Еңбегін ауыл етеді ән,
Алғандар қанша от одан.
Атағы бір де кем емес
Патшайым Елизаветадан.
Алады алғыс анадан,
Алады алғыс атадан.
Мейірімі үшін артық ол
Патшайым Елизаветадан.
Сенімді сөзбен демейді,
Көтерер сенім мерейді.
Үшарал ауылы өсті, енді
Акушеркалар көбейді.
Толғақтың қиын майданы,
Кіндік шешелер — айғағы.
Үйреніп қалған әйелдер
«Лиза, Лиза» дейді әлі.
Тіршілік — үлкен көрініс.
Кезекте — жеңіс, жеңіліс.
БОСАНТУ ӘЙЕЛ-АНАНЫ
ЖЕР БЕТІНДЕГІ ЕҢ ҰЛЬІ ІС!