Өлең: Ілияс Жансүгіров (Ертегі) » ZHARAR

Ноэл
Ура! Ресейге шабад
Көшпелі деспот,
Айса жылайд;
Онымен бірге бар жұрт.
Мария жұбатып Айсаны қорқытад:
«Жыламашы, балам, жыламашы:
Бука-бука — кеп қалды орыс патшасы!
Патша келеді де мынаны айтад:
«Ұғыңдар, халық Российский,
Бар әлемге ұқтырдым.
Прусский, Австрийский
Өзіме мундир тіктірдім.
Ой, халық, қуан: саумын, семізбін, тоқпын,
Газетші мақтауымды жеткізді менің,
Жедім, іштім, істеймін дедім — істеген жоқпын.
Ұқ тағы, үстеуімен,
Соңынан мен не қылам:
Лавровқа — отставка берем,
Ал Сацты — сары үйге тығам.
Горголидің орнына сізді закунге көндірем,
Адамдарға адамның барлық правосы деймін,
Мұны патшалық рахымыммен,
Бергенім өз еркіммен».
Қуанып кетіп төсекте,
Секіріп тұрды баласы. «Шын ба?
Жоқ, қалжың ба?»
Кейіп кетті анасы:
«Пай-пай-пай, тентегім!
Ұйықтармысың сен тегі.
Жұмармысың көзіңді,
Ұйықтатпас па өзіңді
Патша-әкең айтқан ертегі!»