Өлең: Ілияс Жансүгіров (Ақын мен Мақым) » ZHARAR

Мақым деген бақсы болды,
Тамыршы, құмалақшы болды.
Ақ тоқымды жаяр еді,
Бір ысқырып қояр еді.
Қырық бірді шашар еді,
Бір сарынға басар еді.
Бұлдыр тұман бірдемені
Отырар еді тантып тегі.
Өзі тіпті күлмеуші еді:
Күңк,
Күңк,
Мыңқ,
Мыңқ
Үндеуші еді.
Әлдекіммен сөйлескендей,
Оттың басын үрлеуші еді.
Ап!
Сап!
Қара пышақ!
Ай құлақ!
Бақ!
Бақ!
Бақ!
Бақ!
Оқыранып, Мекіреніп,
Кейде жаман екіленіп,
Мұның тілін, жын болмаса,
Тірі пенде білмеуші еді.
Біздің маубас ақын болды,
Ақын болса, Мақым болды.
Сөз дегенің қырық құмалақ,
Ақ қағаз — ақ тоқым болды.
Аунап тапты, күлден тапты,
Әйтеуір бір түрлер тапты.
Қырық жіліктеп бөлшектейді.
Ұстатпайды, өлшетпейді. Жырқылдатып,
Тырқылдатып, Ыңқылдатып,
Қырқылдатып, Бұтып,
Шатып…
Сөз сорлыны қуалайды.
Сөз сайысып тұра алмайды.
Оны қуып оқыған жан,
Сүрінеді, тұралайды.
Өлең деген быт — шыт болды.
Күй, көркемдік ұмыт болды.
Ішек — қарны ақтарылды,
Быт — шыт болды.
Быт — шыт болды.
Өлең деген бұл ақынша.
Бақ! Бақ! Болды. Қық! Қық! Болды.
Так! Так! Болды. Пық! Пық болды.
Таптық, міне, осы жолды