Өлең: Дәуітәлі Стамбекұлы (Түйелер)

Іздегені алыс боп көрінетін,
Мұз денеден моншақ тер төгілетін.
Жаратқанға налитын,
Налитын да
Үнсіз ғана өкситін,
Егілетін.

Терістіктен жел тұрып қозғағанда,
Қилы-қилы ән туған боз даламда.
Сел-сел болып бұлттар да жылайтұғын
Қобыз үнді қоңырам боздағанда.

Тақымдаған қу тағдыр табар болса,
Құрғамапты қос мойыл жанар да онша.
Өткізгенмен өмірін жануар боп,
Жылаған-ау қайғырып адамдарша.

Бойыңда бір булыққан шабыт бар-ды,
Бұралаң жол қай жаққа алып барды.
Момындарды дүние ұмытқанмен,
Ұмыта алмас өзіңдей алыптарды.