Өлең: Дәуітәлі Стамбекұлы (Шоқан Уәлиханов )

Дүниені жұтатын түк-түгімен,
Ол уақыттың өңеші мықты білем.
Бұл дәуірге қол бұлғап алғыр Шоқан,
Дауыстайды ол ғасыр түкпірінен.

Меңіреу мезгіл Шоқанды ұғынбайды,
Ойлайды ол армандап бүгін жәйлі.
Өзі болып халқының шыбын жаны,
Бозторғайы даланың шырылдайды.

Неге сынық
Шоқанның салқын өңі?
Біз де дұрыс сезбейміз бәлкім оны.
Біздер көппіз,
Ал Шоқан жалғыз еді,
Біздер бүтін,
Ал Шоқан жарты еді.

Алғыр жүрек,
Алмас ой,
Арыс кеуде,
Өжеттігін болады барыс деуге.
Қойнауынан ғарыштық ту далаға
Түнді жарып түскен бір жарық сәуле.

Егер мені сүйресе жол бұралаң,
Сол ғұламам жол сілтер мәңгі маған.
Еуропаның алдында менменсіген
Мен мазақпын деген де сол бір адам.

Бір халықтың арманы бір басында,
Кетті Шоқан.
Солай боп туғасын да.
Бір құрлықты жетелеп бір құрлыққа,
Бір ғасырды сүйрелеп бір ғасырға.

Уәлиханов Шоқанды сүйемін мен,
Болмысыммен,
Рухыммен,
Жүрегіммен.
Шоқансынды ұлдарды көрсем деймін
Кіп-кішкентай ұлтым мен мына елімнен.