Өлең: Дәуітәлі Стамбекұлы (Аяғы ауыр әйел туралы сөз)

Ығы-жығы ағылған адамдар да,
Жол бермейді.
Болмайды жамандауға,
Өз жұмысың болмаса бітпей тұрған,
Уақыт та жоқ басқаға алаңдауға.

Көше бойы толған көп машиналар,
Адамды да,
Жүкті де тасиды олар.
Тым асығыс олар да
Түсінесің,
Асығыстық өзіңнің басыңда бар.

Бақыт кімге бұйырған,
Нала кімге.
Киілуге бұйырған қара кімге,
Бұрылыста машина қағып кетті,
Құтқара алмай қалдым мен,
Амалым не?!

Қандай қайғы,
Жас әйел,
Өзі – ана,
Қандай ғана бар еді жазық ода.
Дүниемен қоштасқан жалғыз ауыз
Жетті бізге ең соңғы сөзі ғана.

Өкінішті,
Қайтейін,
Сабыр етем,
Соны білсем бәріңді бауыр етем.
Кейін білдік: үшінші перзентіне
Жас ананың аяғы ауыр екен.

Ұмытылсын сол қайғы бүгін мейлі,
Мезгілге кім еріксіз жүгінбейді.
Соны ойласам әлі де денем мұздап,
Қорқыныштан жүрегім дірілдейді.

Ей, болашақ,
Өлме, сен.
Өлме, күндер,
Ей, адамдар,

Керек шын елге кімдер.
Автобуста,
Дүкенде,
Көшелерде
Аяғы ауыр анаға жол беріңдер!

Керек олар дәуірге,
Ғасырға олар.
Сәл шошынса, өмірлік жасиды олар,
Егер ана кездессе қиылыста
Жол беріңдер, сендер де
Машиналар.

Түсінетін шығармыз бала жанын,
Ақиқатым, бәрі осы –
Адал арым.
Аналарды ауызға алғаннан соң,
Көшем енді халіне Жер – ананың.
Ойға бізді көп нәрсе батырады,
Жер тағдырын ойлауға шақырады.
Хуанхэ — өзен ағады лайланып,
Гималайда мәңгі мұз жатыр әлі…

Өмір жайлы жазуға жаным құштар,
Жақсылыққа тым ынтық сағыныш қал.
Оқ-дәрілер,
Атомдар,
Нейтрондар
Жер бетінде қандай көп жарылғыштар.

Үнсіздіктің өзі майдан шығар,
Аңдушылар,
Бір-бірін қайраушылар,
Жер бетінде бар әлі жанталасып,
Жаны соғыс туралы ойлаушылар.

Планеталар,
Жұлдыздар,
Түз – ғарыштар,
Көре алмаулар,

Алакөз – қызғаныштар,
Толғатқан жер
Жанғыштар,
Қопарылғыш,
Атылғыштар,
Жарылғыш,
Улағыштар.

Қол бергенге қол беріп дос боламыз,
Жер – ақиқат,
Күн — өмір,
Аспан – аңыз.
Жұмыр жердің тағдырын ойлап кетсек,
Аяғы ауыр ананы еске аламыз.

Ойым таза жер үшін, адал – арым,
Жермен бірге мен де ауыр дем аламын.
Абайлаңдар,
Адамдар, абайлаңдар,
Аяғы ауыр сияқты Жер – ананың!