Өлең: Әбіш Кекілбайұлы (Тілек)

Атасақ өлімнің тек атын,
Біреулер алартар көздерін —
Адамның ақырғы сағатын
Жазатын мен үшін кез бе еді?
Жоқ! Соққан жоқ ол сағат,
Тірімін!
Дүниеде бармын мен!
Тірліктің қызығы түр мені қоршап ап,
Қанғам жоқ ләззатына жардың мен.
Көрген жоқ мұрнымды
Жөргектің иісі қытықтап,
Ол түгіл мен өзім баламын,
Қырамын мұртымды қызықтап,
Десе де жан анам:
— Ерте ғой, қарағым! —
Қартаю ерте рас әлі де,
Шыққан жоқ мұрт маған
Ақ сақал түгілі.
Айта алман, ал бірақ,
Қай күні жығылам қалжырап,
Бері ме, әлде әрі ме
Қабірдің сызы мен өлімнің дүбірі?
Болса екен алыста ләйім,
О достар, өмірді сүйемін.
Жеткізсін кәрлікке,
Ол емес уәйім,
Ауырсынбас сақалды иегім.
Дүние, қанша ұлың құлады
Үйінен — күйінен алыста,
Өшкенде өмірдің шырағы
Бұйырмай кебін мен табыт та?!
Шаштарын боз қырау шалмады,
Қапқан жоқ қарттықтың қармағы,
Мерт етіп неше бір арманды
Оларды зеңбірек жалмады.
О достар, осы ғой уайым,
Сол күнді көрмелік ләйім,
Сондықтан қарттықты жек көрем мен неге!?
Әлемдегі барлық пендеге
Тілеймін ғұмырды
Сәби боп келетін,
Шал болып өлетін!