Ертегі: Өгіз бен есек

Қарны тойған соң, енді есектің бақырып, көңіл ашқысы келеді. Соған ыңғай білдіргенде өгіз:

– Сен ақырма, – дейді аузын басып. – Біз бұл бауға ұрланып кіріп тұрмыз ғой, дыбыс шығарма.

Бұған көнгісі келмеген есек:

– Қарын тойған соң ақыру керек, тоғың басылады. Содан абзал не бар? – депті екіленіп.

Өгіз:

– Қой, қой!.. – десе, тыңдамапты.

Одан әріге төзуге дәті жетпей, еліре ақырып-ақырып жіберіпті. Есектің бау ішін жаңғыртқан ащы даусын естіген соң, бағбан келеді де өгіз бен есекті ұстап алады.

– Есірген екенсіңдер, көрейін күштеріңді, – деп, есекті тас диірменге жегіп, көп машақатқа салыпты. Ал өгізді сойып, етін қақтап, сорпа-суға қарық болыпты.

Сөйтіп, есектің есерлігінен өгіз ажалға ұшырапты да есектің өзі ауыр азап шегіпті.