Қазақша өлең: 6 Шілде — Астана күні (Астана, Елорда)
Ей, Астана!
Сен деген туған елдің жүрегісің,
Өзінен бастау алар өрелі ісім.
Шаһарлар толып жатыр, бірақ та сен,
Бәрінен бірегейі, бөлегісің.
Астанам – асқарымдай көрінесің,
Өлең боп көкірегімнен өрілесің,
Бойыма рух беріп тұрғаннан соң,
Анық-ау ұтылмасым, жеңілмесім
Домалап қазағымның өрге тасы,
Думанмен дүрілдесін аспан асты.
Биіктеп Бәйтеректей, зәулімденіп,
Асқақтай бер, елімнің Астанасы!
деуші едім қайтем, менсіз де жазар басқа адам
Аттанар кезде Алматы жаққа сен бүгін,
Жаныма толы жыр артып бердің Астанам.
Болар ма артық арналса саған әр күй, ән
Ұрпаққа үлгі жан ұям, менің сән ұям.
Ығымен емес тігімен өрлер ғасырға,
Арнасы сырлы, Арыны жырлы Дариям.
Безбендеп бағып Батыс пен Шыңыс шамасын,
Теріскей тұстан тепсінге, желден Панасың.
Елімнің Мысыр шаһары қып қаққан қазығын
Қазақтың ұлын демеймін қалай Дара — Шың.
Дәнекер қылса алты әлем құрлық арасын,
Демеймін қалай қазақтың ұлын Дана-Шын!
Өзгеге сені Өнеге етпей қайтейін,
Өмір мен өлең өзіңнен тапса Жарасым!
Киелі жол ғой жұмаққа барар жырақтық,
Сонда да саған басылар емес бір аптық.
Ел кезіп сірә, есі бар пенде несі бар –
Ерлері жерін жатса егер мұндай жұмақ қып.
Ерлері жерін жұмақ қып жатса жыр тұнған,
Мың қосшы жанға қашанда қажет бір Сұлтан.
Даламда шаңырақ көтерсе әлі мың қала,
Астанам, сенің биіктей түсер нұр-тұлғаң.
Неге де керек күңкіл сөз, сылтау, нелер сын,
Қамқорың Алла, қанатыңнан халқың демесін,
Әлі сен талай Есілдей ерке күй шертіп
Сын туса сырттан, Абылайдай айбат шегесің.
Жанарға тұнып, жиналып бүкіл нұр біткен,
Даналық пенен Даралықты мұндай кім күткен.
Өзегімді жарып, Өнерім сөйлеп бергенде,
Сәулетің менен Келбетіңе де тіл біткен.
Тектіге тән қып Тақылеті мен Тәрізін,
Жазамын саған жарқын бір сәттің әр ізін.
Бет алып күнге бой түзей берші Гүл-қалам,
Ақ бұлттардан сипап мәрмәр сынды қауызын.
Астана – Азияның ару қызы
Ай қабақ, жайма шуақ жүзі қандай,
Ақ гүлдей сүйгің келер үзіп алмай.
Астана – Азияның жас қаласы,
Ажарын көрген адам қызығардай.
«Бәйтерек» құшақ жайған көшем жаңа,
Астана қарқын алды өсер дара.
Есілдің жағалауын жарқыратқан,
Аққудың ұясындай әсем қала.
Аңсатқан шырын, шарбат бал-уызы,
Тамсантқан таңғажайып дәру жүзі.
Бой жазған Сарыарқаның самалында,
Астана – Азияның ару қызы.
Құлшынған күншығыста жас қалаға,
Батасын берді Алатау бастап алға.
Ақжарқын Азияға нұрын шашқан,
Тілейміз құт, береке Астанаға.
Елорда
Киелі менің Елордам,
Арудай сұлу таранған.
Береке-бірлік, достықтың
Тұнығынан нәр алған.
Жайнай бер, жаңа Астанам,
Ертегідей ғажап бас қалам.
Ынтымақтың тербеп бесігін,
Тәуелсіз ел көшін бастаған.
Сәулеңді шаш еліңе,
Нұрыңды төк жеріңе.
Киелі менің Елордам,
Бақ болып қонған төріме.
Келемін әр нәрседен өлең үзіп.
Сарыарқа, маңдайымды тасыңа ұрдым,
Мені де Астанадай көр емізіп.
Қалам тұр әр сәт сайын биіктердей,
Тынбастай басы бұлтқа тиіп көрмей.
Күн емес сағат санап өсіп жатыр,
Бейне бір ертектегі кейіпкердей.
Жар салып жер жүзіне баратындай,
Тамсанар келбетіне дала тынбай.
Шетінен жарқырайды ғимараттар,
Үстінен алтын нөсер таматындай.
Еркедей есірсе де қош қылығы,
Желінің естілмейді бос бір үні.
Астана – кербез сұлу бойжеткендей,
Төгілген Есіл, Нұра – қос бұрымы.
Астана – ханша кейпін міне киді,
Ажары шұбыртады сілекейді.
Мен тұңғыш көріп тұрмын қиялдағы,
Күн астын мекендеген Күнекейді.
Автор: Азамат ОРЫНБАСАРОВ